پن'دار

...این پیام به دلیل اهمیت ثابت است!...

مرگ...

چیست این راز بزرگ؟

پ.ن: کانال تلگرام اضافه شد؛ بیشتر آنجا می‌زی‌ام...

باید بس‌ست؟ جوشش برای شروع...

پن‌دار:
هرچه به ذهنم می‌آید با "باید" شروع می‌شود
حال اما به ذهنم می‌رسد که شروع با جوشیدن آغاز می‌گردد نه با پمپ و مکش و...
در فکر میروم: چه می‌شود که شروع میگردد؟
که اگر انگیزه باید بجوشد؛ چگونه انباشته و سرریز میگردد...
که اگر لازمهٔ شوق مؤکد، تصدیق است؛ چطور تصدیق به جان‌مان مینشیند...
که اگر با تفکر و یادآوری به جان می‌نشیند؛ راه فرار از کلیشه‌گیِ حاصل از تکراری شدن چیست...
راه فرار از تبدیل تکرار به تکراری چیست...
و در اینجا می‌مانم...
و چیزی مبهم در سرم می‌چرخد که از دور به "حرکت" شبیه‌ست و از نزدیک ناشناس...

و در ذهنم "دور" تلنگر میزند که نمیشود که لازمهٔ حرکت، شروع باشد و لازمهٔ شروع، حرکت...
که به نظرم جوابِ "اجمال و تفصیل" ماله‌کشی‌ست و اینجا می‌مانم...

۱۰

مهر

۰ نظر

قبرستانِ زندگان...

چندی پیش کتاب‌خانه‌ام فرو ریخت؛

در نگاه اول ویرانه بود و سختی

اما آن‌دم که در حال جمع‌آوری‌شان بودم؛

کتاب هایی را یافتم که دوستشان داشتم اما از خاطرم رخت بر بسته بودند...

دلم نیامد سریع جمع و جورشان کنم

نشستم و کمی دل‌به‌دل‌شان دادم...

به نظرم ویرانهٔ کتاب مفیدتر از کتاب‌خانهٔ شیک و مرتبی‌ست که باعث فراموشی شده باشند!

به نظرم هرچیز که بساطش از زندگیِ روزمره‌مان جمع شود از خاطرمان میرود...

چه بسیار تعلقات خاطری که رهایشان نکردیم بلکه فقط فراموششان کردیم...

و دمِ مرگ به یادمان می‌آید و کندنشان هزار جان‌کندن‌ست...

پ.ن: قرار نبود تهش به مرگ برسد! ببخشید اما فعلا ذهنم راه دیگری نمی‌شناسد...

۰۹

شهریور

۰ نظر

عاشورا نویسی؛

شاید خیلی از ما حتی اگر به زبان هم بگوییم که در کربلا خدا کند که در سمتِ حق باشیم؛ اما در اعماق خاطر، خودمان را حامیِ امام بدانیم...

به نظرم فاصلهٔ شرایطِ فعلی تا شرایطِ واقع در آن‌روز حق‌طلبیِ ما را تحت‌الشعاع قرار میدهد.

شاید تطابق‌ندادنِ مفهومِ کلیِ حق‌گرایی با مصادیقِ جزئیِ روز‌مره‌وارمان دلیلِ این ناهماهنگیِ دل و عقل‌مان باشد
مضاف بر اینکه ما اکثراً کم و سطحی فکر میکنیم...
حوصلهٔ‌مان نمی‌کشد که به خودمان گیر دهیم، بررسی کنیم و اشکالات را (حقیقتاً) متعلق به خودمان بدانیم...

۲۸

مرداد

۰ نظر

ترس‌های ما؟!

^{ما می‌ترسیم
از آنچه که خودمان ترسی از آن‌ نداریم...
ما می‌ترسیم از آنچه که خودمان حتا نمی‌شناسیم
ما می‌ترسیم...
ترس‌های‌مان را دیگران برای‌مان تعریف کرده‌اند؛
فلذا نمیتوانیم تغییرشان دهیم.
ترس‌های‌مان را دیگران برای‌مان ترسیم کرده‌اند؛
فلذا نمیتوانیم محدودشان کنیم.
ترس‌های‌مان را دیگران برای‌مان تعمیق بخشیده‌اند؛
فلذا نمیتوانیم بررسی‌شان کنیم}

^{ترس‌های ما، مالِ ما نیستند؛
پس دست‌رسی به‌شان نداریم! فقط اسیرشان شدیم.}

^{زمانی می‌توانیم بِرَهیم که ترس‌های‌مان، ترس‌های‌ ما باشند
ما اسیرشان کنیم...}

^{پس اول باید تعریف‌شان کنیم... ترسیم‌شان کنیم...
دیگر ترس‌های‌مان نه!
ترسِ من؛ ترسِ تو...
ترس‌های من برای تو نیست!
ترسِ من چیست؟}

۲۷

مرداد

۰ نظر

به‌خیالم به خیالتم...

هر بار چیزی به کسی(فرضا یا واقعا) مینویسی برای خودم میخوانم
به نام خودم می‌بینمش؛
درست که واقعیت نیست
اما بگذار چند لحظه در خیالم برایم نوشته باشی
بگذار چند لحظه به‌خیالم پا بگذاری و به‌خیالم به خیالت پا بگذارم...
من، مخاطبِ فرضیِ نوشته‌هایِ بی‌مخاطبِ تو
در دشتِ تخیلاتِ سرگردانِ تنهایی‌ام؛
بگذار چند لحظه باشی؛ جایِ مدتها که نیستی...

۲۴

مرداد

۰ نظر