پرید…
امام هم پرید
پرواز کرد…
در اوج…
روی قله
دو بال عبای خود را باز کرد
و ناگهان!
عبا روی زمین افتاد…
برخی میگویند که رفتن امام مصیبت بود…
اما مگر امام رفت؟
مگر امام ، اینجا…
لابلا ی کتاب ها…
در قفسه ی کتاب نیست؟!
پس چرا از پریدن امام ناراحتیم؟ که با دلی آرام رفت؟
دلش آرام بود و قلبش مطمئن
چون هم یادگار برایمان گذاشته بود و هم فکر..
او مرا در گهواره باور داشت
او به من جرئت پریدن داد…
و یادگارش… وارث به حق اندیشه اش…
سید علی آقا…
خورشید یاران…
و ذوالشهادتینش…
مطهری زمان
عقبه ی فکری انقلابش…
مصباح دوستانش
آقا محمد تقی…
و انقلابی که برایمان گذاشت…
انقلابی که پروسه ایست…
ادامه دارد…
متن نه!
انقلاب را میگویم…
انقلاب ادامه دارد
و تغییر لازمه ی بقاست…
یا امام!
پ.ن: صلواتی برای تعالی روح امام بفرستیم و دو خطی از اندیشه اش برای تعالی روح خود بخوانیم…
