بچگی ها که بر لب جوی می‌ایستادم
شوق پرش به آن‌سو
تنم را پر میکرد...
از پا هایم شروع میشد...
بالا می‌آمد...
و بالاتر...
تا میرسید به سینه ام
(شوقی درونی میشد...)
آنگاه فتح صدر میکرد
و گلویم را
(دیگر مشورت بی‌فایده مینمود...)
و سپس بینی‌ام را
(عطر سبزستان های آن‌سوی جوی...)
و سپس گوش هایم را...
(بستن حرف دیگران...)
اما!
میخواستم زیاد پر و بالش بدهم
لاکن نه وقت شد...
و نه میشود...
و نه انگیزه اش...
میتوان یک کتاب روضه ازش در آورد
میتوان یک کتاب جوک!
یا حتی گذر کرد و نخواند!
بسته به نگاهمان دارد...
علی ای حالٍ
میگویم!
ای که روی قبر زندگی میکنی!
گاهی به دنیای زیر قبر بیا...
و ما را کمی
فقط کمی...
در این قبرستانی که مردگانش در جهل مرکب زندمانی میکنند
یاد کن!
حمد شفایی برای جسم فانی ما بخوان...
سوره اش با من!
قسم به ش اول لقب اصلیت!
آیا تا به حال دیده ای ما را ، ”زنده فلانی“ صدا بزنند؟
نمیزنند...
چرا؟
چون تو را ”شهید...“ مینامند!
ای آیه ی اول سوره ی جنون!
ای رمزی که جز به خون نمیفهمیم...
ای ”شین هاء یاء دال“ !
ذِکْرُ رَحْمَتَ رَبُکَ عَبْدَه...
یا...
یا...
یا جنون!
ب.ن:http://www.afsaran.ir/link/1361041
