یکی از آن کسانی که اصلا دوست ندارم جایش باشم...
آزادگان عزیز میهنند...
نه به خاطر شکنجه ها که شدند...
به خاطر آن حس سنگین بی پدری...
که وقتی بار جنگ از دوششان برداشته شد
به قلبشان تحمیل شد!
وقتی آمدند... امام نبود... ولی رفتنی هم در کار نبود!
فرض کن پدرت برود
بچه محل هایتان هم بروند...
همه چیز برود
ولی تو بمانی!
نمیدانم سالروز ورودتان را با خودخواهی مبارک بدانم
یا با دلسوزی ، تسلیت!
سالروز بسته شدن در های رحمت واسعه...تبریک؟ تسلیت؟
پ.ن: با عرض معذرت به خاطر تاخیر چند روزه!
